‘Waarom wil jij voorzitter van Stichting ProGay worden?’, vroeg een journalist me laatst. ‘Eh, eh…’, stamelde ik. ‘Eh…, ik dacht eh, als iemand het moet doen, dan ik’. Geen vloeiend betoog met steekhoudende argumenten over het belang van de zichtbaarheid van LHBT’s in de verhardende maatschappij, de magneetwerking die Amsterdam kan hebben als aantrekkelijke stad voor ons soort mensen en anders-dan-de-heteronorm-denkenden als er niet alleen een tolerant klimaat heerst, maar ook een rijk uitgaansleven. Nee, veel meer dan ‘het is een eervolle taak’, wist ik op dat moment niet te uit te brengen.
Ik ben er zo aan gewend om me vrijwillig in te zetten voor de roze zaak dat ik me eigenlijk nooit meer afvraag waarom ik het doe. Het is net als ademen, een vanzelfsprekend automatisme. Bovendien verkeer ik bijna altijd in gezelschap van gelijkgestemden die zich met vergelijkbare verve inzetten.
Uit de felicitaties die ik mocht ontvangen in aanloop naar het ProGay voorzitterschap, begrijp ik dat het echter verre van gewoon is dat je bereid bent om je gemiddeld 30 uur per week gratis in te zetten voor ‘de goede zaak’. Dat je dit inpast in de maalstroom van alledag, waarin je naast het werven van inkomsten als ZZP’er ook nog kwaliteitstijd met geliefde, familie en vrienden wilt doorbrengen.
Maar net als dat ik zuurstof nodig heb om te kunnen bestaan, komt mijn barricadenwerk voort uit een oerdrang om mijn leven in vrijheid te kunnen leven. Wie mij op wat voor manier ook in een niet of slecht passende mal probeert te drukken, omdat het nu eenmaal zo hoort’, komt van een koude kermis thuis. ‘k Richt net als Pippi de wereld in, wiede wiede, naar mijn eigen zin.
Het persoonlijke is politiek. Zolang ik bij machte ben om voor de vrijheid van mijzelf en van anderen op te komen en waar nodig nieuwe pasvormen – helpen – te creëren en enthousiasmeren, sta ik vooraan. Dat kan niet anders. Het gaat me om juridische gelijkwaardigheid. Het gaat over mensenrechten. Ik sta op de barricaden omdat ik de vrijheid heb om dat te doen.
Ik hoef niet bang te zijn mijn huis uit te worden gezet vanwege mijn geaardheid, zoals dit in 33 van de 50 Verenigde Staten het geval is. Ik hoef niet bang te zijn geëxecuteerd te worden, wat tot de realiteit behoort in verschillende landen in Afrika, het Midden Oosten en de Caraïben. Deze landen stemden onlangs massaal vóór om de term ‘seksuele oriëntatie’ te schrappen uit een resolutie die mensen beschermt tegen executie om ‘willekeurige redenen’.
Daarom word ik voorzitter van ProGay. Om de positieve vibes die wij in de community signaleren handen en voeten te geven binnen twee grote Amsterdamse LHBT-evenementen. Voor mijn en onze vrijheid en om de rest van wereld te laten waarin een klein land groot kan zijn.
Irene Hemelaar – lellebelle op Twitter – is creatief ondernemer en roze barricadenbeklimmer. Ze houdt van Mariska en hokt met konijn Ben.