Mijn eerste tongzoen was tijdens de schooldisco op Purple Rain.
Time travelling naar het eindfeest van 1985. Lees, 4e klas.
Ik wilde zó graag een vriendje én een keertje zoenen. Ik verslond boeketreeksen bij de vleet en was helemaal in voor romantiek. Dat ik op meisjes zou kunnen vallen kwam niet bij me op, al adoreerde ik de lerares Engels al sinds de 1e klas. Ik was vol ongeduld aan het wachten tot ik een keer verliefd zou worden.
En er was een jongen in de klas verliefd op mij. Ik vond hem héél aardig; als een grote broer. En omdat hij goed bij de stoere jongens lag en ik bepaald minder, vond ik deze aandacht nog fantastischer.
Bij schoolfeesten mocht je nog vanaf de 3e klas bier drinken en er mocht nog worden gerookt. Jaja. Ik deed geen van beiden. Van bier werden de jongens stom en roken vond ik al helemaal belachelijk.
Dus na heel veel dansen op leuke snelle nummers kwam daar op een gegeven moment ‘Purple Rain’. Hét schuifelmoment van de avond. Wie zou met wie gaan?
Hij vroeg me ten dans. Hij rook naar bier, sigaretten en zweet. Hij was nat van het zweet. En ik ging met hem schuifelen. Dat kleffe lijf tegen me aan. Hij was een kop groter dan ik.
En toen was het moment daar: mijn eerste kus!
Alles wat ik had gelezen en in films had gezien in praktijk gebracht. Er werd dus flink met de tongen geroerd en speeksel uitgewisseld.
Ik vond het vies. Heel – erg – vies. Hij was langer dan ik, dus ik stond te denken dat zijn speeksel meer in mijn mond liep dan het mijne in de zijne. Hij rook niet alleen naar bier en sigaretten, hij smaakte ook zo. En hij keek tussentijds zo verdomd verliefd naar me. Ging toen het volgende up tempo startte en het zoenen gelukkig voorbij was met zijn arm om me heen staan. Als dat ik bij hem hoorde. Dat vond ik heel erg. Dat wilde ik niet. Hij wilde naar buiten. Dat wilde ik niet. Oh god, oh god, oh god. Hoe kwam ik hier van af. En wat erg, want het was zo’n aardige jongen.
Ik wist niet wat te doen. Bij het afscheid zei hij mij: je belt me, hè.
In die tijd hadden wij namelijk thuis nog geen telefoon. Als we wilden bellen liepen we naar een telefooncel op de hoek van de straat.
Hij kon mij dus niet bellen.
En het was zomervakantie.
En ik heb 6 weken NIETS van me laten horen.
Arme, arme jongen.
De eerste weken van het nieuwe schooljaar heeft ie me genegeerd. En toen kreeg ie iets echts met iemand. En werd het weer normaler tussen ons.
P.S. 1. De foto’s zijn van het eindfeest uit 1986.
P.S. 2. Nee, HIJ staat er niet op.