Relatief laat getrouwd op haar 26e, in een traditionele relatie met mijn vader in een Rooms Katholiek huwelijk tot de dood ons scheidt, want wat god heeft samengebracht zal de mensenhand niet verbreken. In goede en slechte tijden. Al vond ik als puber en begin twintiger dat de slechte tijden wel erg overheersten. Maar als je moeder berustte, oprecht gelovig, wat zou jij dan als kind?
Toen ze zwanger was van mijn oudste broer moest ze in 1959 stoppen met werken. Toen mijn vader op zijn vijftigste (zij 42) vanwege een versleten rug 
werd afgekeurd, mocht zij van hem niet haar oude beroep als verpleegster oppakken.
“Als je achter een rolstoel wilt lopen, dan doe je dat maar als vrijwilligster bij de Zonnebloem”, schijnt hij te hebben gezegd. En dat heeft ze decennia lang gedaan.
Toen ik op de lagere school zat leerde ze pas zwemmen en haalde haar A en B. Samen deden we mee aan de zwemvierdaagse in het Sloterparkbad.
Toen ik overging naar de derde klas middelbare school, ging zij terug naar school (de Jok
e Smit-school) om Spaans te leren. Ze wilde iets leren wat mijn vader niet kon en Spaans zou echt van haar zijn. We deden samen eindexamen, ik gymnasium, zij mavo. Dagen lang luisterde ze naar Teleac’s Por Favor. En als het op tv kwam zongen wij als kinderen het thema mee: Por Favor Por Favor, steek een vinger in je oor, Por Favor Por Favor.
Bij de uitreiking van haar mavodiploma was mijn vader niet aanwezig. Hij vond het allemaal onzin. Ik was er wel. Zo trots en vol onbegrip dat mijn vader het niet kon opbrengen mijn moeder toe te juichen. Even voor de goede orde: voor haar verjaardag liet hij mij wel jaarlijks een cadeau voor haar kopen dat haar het gevoel gaf bijzonder te zijn. Maar in dezen kon hij het om wat voor reden ook niet opbrengen om over zijn eigen schaduw heen te stappen.
De Spaanse les bracht mijn moeder eigen vriendinnen. Die had ze tot dan toe niet gehad in het drukke gezin, Carry en Ank. Met hen hield ze rummikub-avonden en kon ze Will zijn, net als met haar geweldige zussen, trouwens.
Wij gaven hen als kinderen een vakantie naar Spanje. Zo kon mijn moeder eens het woord voeren, waar mijn vader dat tijdens andere vakanties in Duitsland altijd deed. Ha!
Na de mavo ging ze door naar de havo en pikte toen ook op havoniveau haar mulo-Duits op. Ze ging door tot en met 5 VWO op beide vakken. Toen vond ze het genoeg omdat ze gee
n zin had in weer de stress van een examen.
Op zaterdagmiddag kookte mijn moeder alvast voor zondag rustdag. Dan luisterde ze in de keuken naar VARA’s in de Rooie Haan. Lekker feministies! Ik zat vaak te lezen in mijn kamertje en luisterde dan met een half oor mee en was er natuurlijk op gespitst of er soms op een goed moment een lekker uitgebakken stukje kip of iets dergelijks te halen viel. Hahaha.
Maar altijd blij waren we met het ‘In de Rooie Haan’-lied door Nelleke Burg wat we altijd meezongen. En af en toe, als het langs kwam, dan zongen we mee met Jasperina de Jong: Vrouwen!
Vandaag vond ik bij toeval een begeleidingsband van dit nummer. En zondag, op moederdag, zingen we het in
Saarein. Voor mijn moeder!
Vrouwen, vrouwen, vrouwen,
Voorwaarts in de strijd!
Weg met de bokken, vooruit met de geit.
We moeten het juk van die kerels eens kwijt
De broek aangetrokken, nu komt onze tijd.
Nu zullen ze naar onze pijpen dansen.
We grijpen al die knullen, we grijpen onze kansen.
We hebben maar één wens.
De mannen minder mans en de vrouwen veel meer mens.