Ik was vanmorgen bijtijds op het vliegveld, maar er was te weinig marechaussee ingeroosterd; lange rijen en vliegstress. Een mevrouw viel flauw.
Vervolgens racen naar de gate, waar het boarden al gaande was. Maarrrr… wel een kop koffie gescoord. Prioriteiten, prioriteiten.

Tijdens de vlucht heb ik mijn speech alvast vertaald voor de site van de Nederlandse Vrouwen Raad. Ik wilde hem persé meteen in het Engels schrijven, zodat de woorden die ik uitspreek exact de woorden zijn die ik wíl uitspreken.
Op het moment dat je in het Nederlands start te schrijven, wijkt wat je uiteindelijk gaat zeggen toch altijd net even af van hoe je het hebt bedoeld. En het gaat niet alleen om de tekst zelf, maar ook om hoe je hem uitspreekt en ik ervaar een andere ritme en pitch in het Engels.

Voel me aan het begin van de finale van mijn grote bijzondere avontuurals Nederlandse vrouwenvertegenwoordiger, een traject dat een jaar geleden begon, een beetje zenuwachtig, tikkie emo (hadden mijn ouders dit toch eens kunnen meemaken!) en vooral trots.

Spreken bij de Algemene Vergadering van de VN. Als gewone participerende activistische burger is dat toch wel het hoogst haalbare, nietwaar.

Maar vooral ook een gevoel van dankbaarheid voor alle bijzondere dingen die ik het afgelopen jaar heb mogen meemaken en heb kunnen aanzwengelen. Op politiek niveau. Het betrekken van de (gevolmachtigd) ministers van de landen in ons koninkrijk bij de perspresentatie van de Koninkrijksboot voor de Botenparade was daar een van. Maar ook het kopje thee met premier Rutte, dat hij met me wilde drinken toen ik het hem vroeg. De CSW, twee weken New York met ontiegelijk veel krachtige vrouwen om te ‘oefenen’ voor het grote werk dat vanaf morgen plaatsvindt.

Maar ook op voeten in de klei-niveau. Het was super gaaf om 21 april in Stompetoren ruim 2 uur te praten met Vrouwen van Nu tussen de pakweg 50 en 90 jaar over homo- en biseksualiteit, over trans en intersekse. Dat hadden ze nog nooit zo gedaan. En dan de toekomst van LHBTI in de Gelijk=Anders vrouwenagenda met de door mij bewonderde COC-voorzitter Tanja Ineke, Pride Photo Award winnaar Chris Rijksen en gevolmachtigd minister van St. Maarten Josianne Fleming Artsen. De laatste beargumenteerde het belang van gelijke (huwelijks)rechten binnen het koninkrijk. En ze vertelde voor het eerst officieel en in het openbaar dat ze moeder is van twee lesbische dochters. Zó ontroerend en krachtig.

De in samenwerking met IHLIA georganiseerde bijeenkomst ‘Vertel het de Vrouwenvertegenwoordiger’ tijdens de  Amsterdamse pride 26 juli, waar ik van zo’n 20 vrouwen input kreeg over wat zij graag terug zouden horen in de speech en over hoe ze vonden dat ik het zou moeten aanpakken. De 2 foto’s die ik van de flipovers met ideeën had gemaakt, hingen bij het schrijven voortdurend voor mijn neus, opdat ik ze als leidraad zou gebruiken. Volgens mij is dat best goed gelukt.
Heel bijzonder was de dag bij UNAIDS in Genève, op uitnodiging van Luiz Loures, assistent Secretaris Generaal bij de VN, waar zo’n 10 knappe koppen mijn hoofd en hart volstopten met al hun kennis en bevlogenheid op gebied van LHBTI en gezondheid.

Wat zullen de komende 13 dagen brengen?
In elk geval 3 verschillende hotels. De permanente vertegenwoordiging boekte Affinia, het hotel waar ik in het kader van mijn speech verblijf.  Dan ben ik 4 dagen vrij en moest om die reden ook zelf een hotel regelen. De 14e verhuis ik dan ook naar het Sofitel New York, mogelijk gemaakt door de bemiddeling van Sofitel The Grand in Amsterdam. En dan eindig ik in het hotel One United Nations Plaza, waar ik in maart bij de CSW wijntjes heb genuttigd in de lobby met een aantal super activisten, maar nu in het kader van de maatschappelijk/politieke delegatie 5 overnachtingen zal meemaken. Zo kom je nog eens ergens.

Nu ben ik dus letterlijk heerlijk geland in Affinia. De taxirit was supergaaf met een heel leuke chauffeur. Hij kwam oorspronkelijk uit Bangladesh en hij wist van alles te vertellen over de Deltawerken, het verschil tussen Holland en Nederland en tulpen als exportproduct. Het is een prachtige avond, dus ga zo een flink stuk wandelen en New York opsnuiven voor het slapengaan.

Morgenochtend om 09.00 heb ik afgesproken bij de Permanente Vertegenwoordiging, waarna we naar de opening gaan van de agenda over ‘the advancement of women’. Er zijn 109 sprekers over 3 dagen en ik ben spreker 63. Een eenvoudige rekensom wijst dan uit dat ik dinsdag ergens in de middag aan de beurt zal zijn… We gaan het zien!