Ze geven graag hun ongezouten mening, de vele mensen in onze community die passief roeptoeteren over de vercommercialisering van de Pride en dat van alles minder moet en anders moet, zich een slachtoffer voelend van een systeem waar ze menen geen invloed op te kunnen uitoefenen en veelal klagend zonder bruikbare oplossingen aan te dragen. En ondertussen sjouwen ze een AH-tas vol met eigen drank mee naar de voor hen georganiseerde straat- en pleinfeesten.
“De ware profiteurs van de pride, vele vele bezoekers met zelf meegebrachte drank.” Het onderschrift bij 2 foto’s die ik maakte bij het feest op de Dam op zaterdag 5 augustus en die ik op zondagochtend 6 augustus op Facebook plaatste in een album “Botenparade en feest op de Dam”.
De ene foto met hierop onder andere een AH-tas en 2 flessen drinken leverde niet meer dan 2 emoticons op, namelijk een ‘grappig’ en een ‘verbluft’. De andere met drie op de rug gefotografeerde jonge vrouwen die door de organisator en vergunninghouder van het feest op de Dam, Valy Pintiuc werden aangesproken op het meebrengen van glas op het evenemententerrein, leidde tot een felle discussie.
Een discussie die ook leidde tot het delen van een aantal tips, aanbod van hulp, het aanbieden van oplossingen. Zonder wrijving, geen glans.
Ik heb het onderschrift bij de twee foto’s heel bewust, zeer expres scherp gesteld. Alle commentaar de afgelopen weken op de zogenaamde vercommercialisering van de Botenparade, over opportunistische bedrijven die ‘gebruik’ maken van de Botenparade als reclame-tool over de rug van onze community, het afgeven op de steun van (de roze netwerken van) bedrijven die het dit jaar zelfs mogelijk maakten dat de stichting AGP bovenop de 22.000 die de gemeente investeerde in het emancipatoire en culturele programma nog eens 58.000 euro kon bijdragen, stoort mij mateloos. De ongenuanceerdheden en onwaarheden die worden geroepen over de ondernemers die voor óns hun nek uitsteken. Dat ze het voor het geld doen, dat ze toch wel binnenlopen. Hoe durf je! De mensen die het risico durven nemen om ons deze feesten te schenken, verdienen een applaus! Een dag regen en het gaat mis.
De foto raakte een gevoelige snaar en de discussie ging dan ook over de vorm waarmee ik hem had gestart, namelijk het gebruik van de foto van de ‘meisjes’ al dan niet in combinatie met de scherpe tekst. Er waren mensen die het ‘shaming’ vonden tot ‘valse beschuldiging’ tot het schenden van privacy toe, sommigen voelden zich persoonlijk gekwetst door deze aanpak. Wat als de vrouwen nog in de kast zouden zitten en nu zo op de foto stonden? Voor de goede orde, ze zitten op een openbaar evenemententerrein waar iedereen foto’s maakt van iedereen en de gezichten van de vrouwen zijn niet in beeld.
Maar wat als ze nou geen geld hebben (de pride is toch voor iedereen), want vast arme studenten, en jong. Dat is een aanname, net zoals het een aanname is dat deze vrouwen het doelbewust hebben gedaan omdat ze dit zelf wel bepalen / er recht op hebben / niemand het hen verbood want immers openbare ruimte / het niet was gecommuniceerd, dus eigen schuld van de organisatie. Feit is dat de enorme mate waarin bezoekers hun eigen drank nuttigen mede funest is voor de houdbaarheid van de straat- en pleinfeesten. Niet alleen lopen de ondernemers inkomsten mis, ook draaien ze op voor de schoonmaakkosten van het afval van de meegebrachte waren.
Olaf Kok (geëerd met het Roze Amsterdammertje 2017 vanwege vrijwillige inzet voor de Pride) “Ik heb het feest 7 jaar gedaan op Rembrandtplein. Zonder sponsoren en vrijwilligers zou het nooit lukken. Ook leveranciers geven veel korting. Elke bezoeker kost ongeveer 3 euro aan beveiligingskosten en EHBO. Het probleem zijn de mensen met eigen drank die de plekken bezet houden voor de anderen. Dat is ‘killing’. Geklaag over prijs/kwaliteit vind ik echt onzin. Dit betaal je ook op een festival met 20 euro entree. Het is marktwerking. Als iedereen drank meeneemt, vallen de locaties vanzelf af als het een keer regent. Want dan is er gewoon 50.000 euro verlies. En dan blijven ‘feestjes’ zoals zonder podium met een cd’tje op, over. Deze discussie zal altijd blijven bestaan. “
Igo Bolster “En wat er niet meer bij komt kijken. Vooral de kleine homo-cafés moeten veel betalen. Moet je heel wat omzetten. Gisteren bij Saarein hetzelfde. Mensen met button ‘I love Saarein’ met een blikje bier in hun handen. Als ik zoveel om Saarein geef, gun ik Dia dat biertje en koop bij haar. Ze weten geeneens hoeveel zij jarenlang al een fantastisch feest geeft en ook haar risico’s heeft. Het zou maar gaan regenen, ik bedoel maar. Dus mensen, gewoon dat biertje kopen, hebben we volgend jaar weer zo’n groots feest. Zo dat wou ik effe kwijt. [Interpunctie aangepast – IH]
Ook wetende hoeveel inspanning er ieder jaar weer wordt geleverd om de begroting sluitend te krijgen en de pride inclusief voor de hele community te maken met het ondersteunen van initiatieven uit onze community met aandacht en morele support én (dankzij sponsoren) veelal ook met een financiële bijdrage, stoort het me enorm dat er zoveel onzin wordt beweerd (de organisatie zou niet openstaan voor kritiek), op niets gebaseerde aannames worden verspreid (een biertje kost 7 euro) en dat meestal uit de monden van stuurlui vanuit hun luie stoel aan wal.
Een crowdfundingsactie ten behoeve van community based event de Pride Walk kwam met heel veel moeite op gang en een roep om vrijwilligers kreeg nauwelijks gehoor. In plaats van passief te roeptoeteren zijn er zoveel manieren om bij te dragen aan een pride waarin je je thuisvoelt. Door je eigen event te organiseren, als vrijwilliger bijvoorbeeld de bar te bemensen bij het Homomonument, of door je drank af te nemen bij het feest waar je geniet van alles wat er voor jou is georganiseerd. Alleen maar komen halen en niets brengen? Welk woord is daarop van toepassing? Juist, profiteur.
Mireille de Ridder “Het gaat niet om arm of rijk maar om fatsoen. Er worden gratis feesten georganiseerd waar iedereen naar toe kan maar de organisatie is niet kosteloos, reiniging, beveiliging, artiesten (veel treden op tegen een lager tarief omdat ze de Pride ondersteunen), medewerkers voor de opbouw, licht en geluid, barpersoneel etc. Kortom, een aantal ondernemers doet zijn best om elk jaar een groot evenement te organiseren met alle risico’s en kosten voor eigen rekening. Dan vind ik het niet meer dan normaal om een drankje te kopen zodat er volgend jaar weer een Pride kan worden gevierd die voor iedereen toegankelijk is.”
Hans Verhoeven “Het is opmerkelijk dat de vele honderdduizenden bezoekers van allerlei andere festivals het vanzelfsprekend vinden dat ze geen eigen drank mogen meenemen, terwijl ze daar ook nog eens een kaartje voor hebben gekocht, maar dat de organisatoren van Pride Amsterdam voor graaiers worden uitgemaakt wanneer ze iemand erop aanspreken geen drank mee te nemen om het gratis evenement ook gratis te houden!”
Sander Groen “Dat het juridisch niet verboden kan worden, betekent nog niet dat het moreel oké is. Bezoekers die hun eigen drank meenemen naar openluchtfeesten zijn een probleem. En dan gaat het echt niet om een flesje water, zoals het hierboven onschuldig wordt neergezet – mensen zeulen hele boodschappentassen en rugzakken volgestouwd met drank mee. […] Elke zelf meegebrachte fles wijn of wodka is een klap in het gezicht van die organisatoren: ‘Werk je gerust uit de naad voor mij, zodat ik kan feesten, maar mijn geld krijg je niet […] Oh en € 2,85 voor een lekker koud biertje is inderdaad niet spotgoedkoop, maar ook niet exorbitant. Want voor dat geld krijg je Willeke Alberti er gratis bij.”
Ik denk overigens dat een stuk van de ergernis naar mijn formulering / foto komt door wat Rick Romero beschreef, namelijk dat ‘we allemaal deze meiden weleens geweest’ zijn. Ineens zijn de profiteurs niet meer die ander, die klootzakken die illegaal met hun boten met dure tickets aan de kant van de gracht liggen, maar zijn wij dat zelf – met onze meegebrachte sixpack bier.
Sjoerd Warmerdam: “Ik zeg enkel dat ik mij aangesproken voel door de post van Irene Hemelaar. Mijn vrienden (die allemaal best een biertje kunnen betalen) en ik namen / nemen drank mee naar de gratis Pride feesten omdat we geen zin hebben om in de rij te staan / geld willen besparen. Ik begrijp dat wanneer mensen zoals wij biertjes bij de bar halen het voor iedereen, en juist de mensen die het zich niet kunnen veroorloven, mogelijk is van deze mooie feesten te genieten. Naar mijn idee vraagt Irene om solidariteit van mensen zoals ik, en dat mag best.
Een aantal keer werd het meebrengen van eigen drank in de discussie gebagatelliseerd met de argumentatie dat er naar échte profiteurs gekeken zou moeten worden. Volgens mij sluit het een het ander helemaal niet uit. Ik ben me ervan bewust dat niet altijd duidelijk is welke commercie nou onderdeel uitmaakt van de pride en welke bedrijven bijvoorbeeld de Botenparade misbruiken om over de rug van onze community en de organisatoren te profiteren door bijvoorbeeld voor veel geld plekken te verkopen op boten die aan de kant liggen, hier een eigen feestje te bouwen met muziek zo hard dat voor de overige omstanders de muziek van de deelnemende boten nauwelijks meer te horen is. Profiteurs die soms ook nog eens promotie maken voor een product zonder dat ze hier toestemming voor hebben gekregen en die dus ook niet meebetalen aan het mogelijk maken van de pride. Ze komen halen en brengen niets.
Kon daar maar wat aan gedaan worden. Waren er maar handhavers van de gemeente die ingrepen. Dit is een probleem dat waar de pride-organisatoren echter helemaal niets aan kunnen doen. Dit ligt geheel en al bij de gemeente.
Naar de rol van de gemeente in relatie tot de buitenfeesten keken de ‘politieke’ mensen die reageerden. Wat wel en niet mag volgens de vergunning op een evenemententerreinen als de Dam, het Homomonument. Aanspreken op dichte blikjes en meegebracht glas is een verplichting, maar je kunt niet verbieden dat mensen eigen drank meebrengen. Huub Verweij heeft een andere ervaring bij evenementen op de Dam in het verleden als het Amsterdam Diner en spoorde raadslid Jan-Bert Vroege aan om zich hier tegenaan te gaan bemoeien. Je kunt immers niet verwachten dat een organisator investeert en alle risico loopt en vervolgens niet mag handhaven.
En dan is er ook die andere kant, die van de mensen die zeggen het zich eenvoudigweg niet te kunnen veroorloven om bij een bar drank te kopen – voor wie naar Amsterdam reizen eigenlijk al te duur is. Mensen als Jessie Kleine die zich op allerlei manieren het hele jaar door inzetten voor onze community, maar voor wie de beurs te krap is om altijd te kiezen voor ‘officiële’ drankjes . Vind ik dan dat we deze mensen moeten buitensluiten? Natuurlijk niet! Ik weet heel goed hoe het is om van bijna niets rond te moeten komen, opgegroeid in warm nest van 7 dat leefde van een WAO-uitkering ter hoogte 80% van het salaris van een CV-monteur, waar ieder dubbeltje 10 keer werd omgedraaid. En waar ík dankzij ondernemerszin en creativiteit mijn volwassen leven zelfredzaam ben geweest en in magere tijden heb kunnen terugvallen op een vangnet dat me wilde steunen, zoals ik dit ook weer voor anderen heb gedaan en doe, geldt dat niet voor iedereen. Ik kan niet in iemands privésituatie, gezondheid en portemonnee kijken. Daarom was ik ook heel blij met de suggesties die werden gedaan en oplossingen die werden aangereikt.
Zo werd er geopperd om korting te geven als je een (Amsterdamse) stadspas hebt, of oudere generaties voor de jongeren laten zorgen / betalen. Dit zou kunnen door extra muntjes te kopen, waarna Hans Verhoeven opperde dan een uitgiftebalie voor die muntjes te regelen. En hierbij mijn 5 cent in dezen: Wellicht kan dit in een pay it forward / uitgestelde koffie – systeem? Er zou ook gewoon om donaties kunnen worden gevraagd die hiervoor kunnen worden ingezet (Wendy Dumas-John), en sowieso omroepen dat het feest staat of valt bij de drankomzet, zodat degenen die zich op dat moment niet bewust waren, dat nu wel worden en zich niet meer kunnen verschuilen achter onwetendheid en dus oproepen om drank bij de officiële bars te kopen. Als klap op de vuurpijl bood Tom Mikkers “graties” zijn hulp aan Hans Verhoeven, aan de Pride, om de communicatie hierover in een masterplan te verbeteren. Fan-tas-tisch!
En… je kunt je – ongeacht de grootte van je beurs – overwegen je als vrijwilliger in te zetten.
Jasper Groen: “Het gaat om het fenomeen dat als iedereen zijn eigen drank meeneemt de feestjes dan verdwijnen. […] Verder, voor wat het waard is: zelf heb ik ook een kleine beurs. Ik los dat op door vrijwilligerswerk te doen (ik ben dus geen organisator). In ruil daarvoor krijg ik enkele drankmuntjes. Win-win noemen we dat.”
Zonder de illusie dat met het voeren van deze discussie er verder geen discussie meer zal zijn, wil ik de ruim 80 mensen bedanken voor hun moeite om te willen reageren, voor hun standpunten. Juist ook als ik het met die standpunten niet eens ben. Nogmaals, zonder wrijving, geen glans. Vooral een pluim voor iedereen die heeft nagedacht over en bijgedragen aan mogelijke oplossingen. Wie weet zien we volgend jaar al een verandering ten positieve in de communicatie en in gedrag!
Tot slot wil ik nog even benadrukken dat ik de Facebook-post die aanleiding gaf tot de discussie op persoonlijke titel heb geschreven. Ik ben inmiddels bijna 10 maanden weg bij de Stichting Amsterdam Gay Pride. Ik ben niet van het COC, ik heb geen financiële belangen bij de organisatoren van de feesten, noch heb ik zelf betaald of als vrijwilliger een feest georganiseerd. Wel heb ik tegen een vriendinnenprijs een optreden verzorgd bij het Danspaleis in de COC Shakespeareclub en uiteraard heb ik her en der als vrijwilliger de armen uit de mouwen gestoken, bijvoorbeeld voor de European Lesbian* Conference bij de Pride Walk, door in panels zitting te nemen bij een tweetal debatten, door bij te dragen aan een uitwisseling van ervaringen rond lesbisch activisme te met buitenlandse activisten en het startschot te geven bij de Pride Run en de lopers over de finish te praten.
Verder heb ik vooral geld uitgegeven aan eten en drank en aan de Hema (12 namen-shirts waarvan winst ten goede komt aan COC, 4 weggegeven aan internationale activisten) en voor het eerst in 10 jaar heb ik in relatieve rust genoten als ‘gebruiker’ van activiteiten als de lesbisch historische geschiedenis wandeling van 4,5 uur die in 2009 voor het eerst werd georganiseerd en waar ik dit jaar voor het eerst eindelijk de tijd voor had.
En nu? Over een maandje mag ik op vrijwillige basis voor de derde maal een steentje bijdragen aan Belgrado Pride, 2,5 uur vliegen verderop, waar men snakt naar bedrijven die het festival zichtbaar willen supporten en we met een parade van maximaal 1000 mensen door een grotendeels leeggeveegde binnenstad zullen lopen omringd door 5000 man zwaar bewapende politie. Waar je bij het eindpunt geen drankje koopt bij de organisatoren, omdat er misschien wel een korte buitenmanifestatie mogelijk is, maar waar zich geen roze horeca bevinden die een buitenfeest zouden kunnen faciliteren.