Zeven jaar geleden werd ik op het eerste gezicht verliefd op een knappe, charismatische vrouw met ogen waar ik clichématig in verdronk. Na onze eerste ontmoeting stuurde ze me ansichtkaartjes, verraste me met een picknick. Het avontuurlijke en eigenzinnige in haar karakter trok me vreselijk aan. De eerste zeven weken van de relatie waren vrolijk, sexy en uitbundig. Maar toen ging ik op vakantie.
Met mijn broer, schoonzus en mijn beste vriendin vertrok ik, zoals we al jaren deden, voor twee weken naar Frankrijk. Dat trok ze niet. Als ik smste kreeg ik bitse reacties terug. Als ik dan belde kreeg ik eindeloze verwijten en hysterische huilbuien. Haar gevoel was verdwenen en na de vakantie zou onze relatie helemaal anders zijn. Mijn zorg om haar verpestte niet alleen mijn vakantie, maar ook die van mijn reisgenoten .
Daarna begon ze op subtiele wijze mijn leefwereld te verkleinen. Mijn beste vriendin mocht ik nog maar 1 keer per week bellen, want anders hield ik niet genoeg van haar. Als ik mijn broer wilde bezoeken of iets met andere vriendinnen wilde ondernemen was er vaak een accute calamiteit waardoor ik mijn afspraken moest afzeggen om naar haar toe te gaan.
Dit alles ging tesamen met een sterke inbreuk op mijn nachtrust. Ze wilde niet in mijn huis zijn, want daar voelde ze zich niet veilig. Ze sliep liever niet alleen, dus sliep ik praktisch altijd bij haar. Ze wekte me dan regelmatig midden in de nacht omdat er gepraat MOEST worden over vervelende situaties die ik had veroorzaakt.
Zo had ik me na het inslapen eens op mijn andere zij gedraaid. Ze voelde het als een afwijzing dat ik met mijn rug naar haar toe lag. Ook toen ik een keer tijdens het inslapen mijn hand uit de hare liet glijden leidde dat tot tranen en woede, dreiging met zelfdoding en ongelooflijk maar waar, beloftes van mij dat ik beter mijn best zou doen om haar niet meer zo verdrietig te maken.
Ik mocht met niemand over haar uitbarstingen praten, anders zouden mijn vrienden haar scheef aankijken en ontnam ik haar de kans op een plek in mijn sociale leven.
Waarom hield ik het dan nog zes maanden vol? Tja, ik was verliefd, shalalie. In de enkele relaties die ik voor die tijd heb gekend, werden mijn grenzen nooit op zo’n dramatische manier overschreden. Ik kon domweg niet geloven dat iemand die zei zoveel van me te houden, me helemaal de vernieling in hielp.
Pas toen ik tijdens een repetitie volledig instortte en voor het eerst mijn ellende deelde, realiseerde ik me dat mijn uiterste grens was bereikt. In acht maanden was ik van een grote sterke vrouw veranderd in een ellendig brokje wanhoop.
Met een groot schuldgevoel zette ik een punt achter de relatie. Waarna zij geen zelfmoord pleegde. En ik langzaamaan herstelde en mijn gelukkige zelf, maar nu mét gebarricadeerde grenzen, hervond.
Irene Hemelaar – lellebelle op Twitter – is creatief ondernemer en roze barricadenbeklimmer. Ze houdt van Mariska en hokt met konijn Ben.