Terwijl café Saarein zowat uit de voegen barstte voor mijn maandelijkse MeeZing, zat ik zelf met het repertoire dat ik die avond zou gaan zingen op de koptelefoon met mijn vriendin op de eerste hulp.
Ze had namelijk al een dag last van darmkrampen. Niet vreemd in deze fase van de zwangerschap. Bovendien had ze de eerste 48 uur na de punctie uitstekend doorstaan en was het gevaar op een miskraam als gevolg van de punctie geweken. We hielden het hoofd koel en wilden niet onnodig een arts lastig vallen.
Maar toen de krampen alsmaar verergerden, besloten we toch de huisartsenpost te bellen. Op basis van onze bevindingen leek het de arts aan de telefoon ook een typisch gevalletje obstipatie, dat slechts een laxeermiddel nodig had om te worden verholpen.
Maar nog voor we het recept konden halen, werden de darmkrampen zo hevig dat we ervoor kozen naar de eerste hulp te rijden. Laptop mee naar het ziekenhuis, want dan kon ik daar met een koptelefoon op nog eventjes het repertoire van de avond doornemen. We kregen na lang wachten een echo waarop we zagen dat ons kindje vrolijk zwom. Gelukkig, hij had geen last van alle consternatie rond de buik. Nu mijn vriendin nog gauw een pijnstiller en een klysma, en dan kon ik naar Saarein en aan het werk.
Maar ik ben niet meer weggegaan.
De artsen wilden een tweede echo maken. Dus moesten we wachten. Ondertussen sloegen de pijnstillers niet aan. Er vond langdurig telefonisch overleg plaats met een gynaecoloog. Terwijl mijn vriendin crepeerde van de pijn, moesten we nog meer wachten. Ze werd aan alle kanten bevoeld en bekeken. Daarna werd ze naar een eenpersoonskamer gebracht. Terwijl ik nog blij was dat ze wat privacy kreeg, omdat zulke krampen toch wel heel vervelend zijn, wist zij dat het mis was. De darmkrampen die niks leken op wat erover wordt geschreven, bleken helaas toch weeën.
Zondagavond 13 december ben ik na zeventien weken zwangerschap vader geworden van Fabiaan. Hij leefde anderhalf uur, woog honderd gram en was een hand groot. Een perfect minuscuul mensje. Een engeltje.
We hebben Fabiaan bij maanlicht begraven op een plek waar we graag komen. Hij ligt mooi bij een hoge boom, vlak aan het water, waar de wind, zon en regen vrij spel hebben. Een mooi plekje waar al snel rijp verscheen op de bladeren die we er hebben uitgespreid. We wensten sneeuw om Fabiaan een dekentje te geven, en die wens kwam ruimschoots in vervulling.
En wat nu? Ondanks het verdriet en het gemis zijn we toch maar mooi de trotse ouders geworden van een prachtige zoon. En hij geeft ons de moed om met een schuin oog naar de toekomst te kijken.