Ik woonde nog bij mijn ouders en wilde thuis mijn 19e verjaardag vieren voor mijn vrienden. Mijn allerliefste moeder moest natuurlijk haar heerlijke appeltaart bakken en mijn vader moest zich vooral gedragen.
Mijn vader en ik. Oh, wat heb ik hem in mijn tienerjaren vaak gehaat. Ik vond hem bekrompen en sentimenteel. Als hij charmant was vond ik hem onecht en ik ergerde me er kapot aan dat hij alles van voor de tweede wereldoorlog beter vond dan het heden. Hij was negatief over buitenlanders en hoe hij over homo’s dacht, hoefde ik maar te raden. Als Gerard Reve eens op tv verscheen dan foeterde mijn vader vanachter zijn krant zo luid op ‘die viezerik’ dat het de televisie overstemde.
Dus daags voor mijn verjaardag vroeg ik hem of hij zich alsjeblieft niet negatief over homo’s wilde uit laten op mijn feestje, omdat mijn twee homoseksuele studievrienden er ook zouden zijn. Hij keek me aan van over zijn leesbril en ik zag dat de tranen hem in de ogen schoten.
Hij vertelde over die keer in de oorlog, dat een paar Duitse soldaten een paar hem bekende homo’s op straat vernederden. Hij, half Duits en nog maar een puber, nam het voor de jongens op door in zijn moeders taal de soldaten met een geintje af te leiden. Meer kon je niet doen.
Pfff… weer die oorlog, dacht ik.
Ik was 19 en inmiddels het huis uit. En voor het eerst echt verliefd op een vrouw. Heel onbereikbaar, maar toch. Ik was er uit. Ik was lesbisch. Dus vertelde ik het meteen aan mijn moeder, die laconiek reageerde. Ze vroeg me of ik wilde dat zij het mijn vader vertelde. Dat leek me wel een makkelijke uitweg. Mijn vader kon dan wel mild zijn naar homo’s buiten de familie, maar als het over zijn eigen kind ging, wist ik het nog zo net niet.
Hij belde me dezelfde avond op. Hij hoopte dat ik niet dacht dat hij me zou afwijzen. Hij zei – met geëmotioneerde stem – dat ik nog altijd zijn ‘troelepetoel’ was en dat hij hoopte dat ik het door mijn geaardheid niet moeilijk zou krijgen in mijn leven.
Pfff… wat een sentimenteel drama weer, dacht ik.
Ik speelde mee in een lesbisch toneelstuk. Mijn hele gezin (vader, moeder, 4 broers en 3 aanhang) kwam naar de première. Bij het applaus stapte mijn vader het podium op, omhelsde me en gaf me een hele grote bos bloemen. Hij scoorde hiermee big time bij alle lesbo’s in de zaal, maar ik vond het overdreven en nep, want normaal deed ie zo niet. Aandachttrekker.
Mijn vader, voor wiens handreikingen ik met de hardheid van de jeugd blind was. Gelukkig heb ik dit voor hij stierf in 2004 naar hem kunnen uitspreken. Hoezeer ik op hem lijk in sentiment, theatraliteit en durf. Hij vertelde me dat hij zo trots hij op me is en ik zei hem hoeveel ik van hem hield. Van mijn mopperige, maar ook lieve ouwe vader.
Irene Hemelaar – lellebelle op Twitter – is creatief ondernemer en roze barricadenbeklimmer. Ze houdt van Mariska en hokt met konijn Bennie.