Recent onderzoek van het SCP toonde aan dat 12 procent van de Nederlanders een zoenende man en vrouw in de openbare ruimte afkeurt, het dubbele percentage problemen heeft met twee zoenende vrouwen en maar liefst 35 procent niet zit te wachten op twee mannen die elkaar zoenen.
Mij maakt het persoonlijk nogal uit waar die openbare ruimte zich bevindt en wat voor kus het is, wil ik er aanstoot aan nemen. Ongeacht tussen wie die kus wordt uitgewisseld. Een liefdevolle kus? Voor mij is er geen plek ter wereld waar die niet zou mogen worden uitgewisseld. Een kus die zo innig is dat de zoenenden de omgeving vergeten? Geheel op zijn plek op een locatie die bedoeld is om te versieren en versierd te worden. Een kus die nog een tandje verder gaat, die deel uitmaakt van een reeks fysieke handelingen, die het voorspel is voor een stomende vrijpartij? Daar hoef ik persoonlijk geen deelgenoot van te zijn.
Een liefdevolle kus kan natuurlijk binnen de kortste keren verworden tot een ‘get-a-room’-zoen. Ik zie het op het naturistenstrandje waar ik, zo vaak als het weer en de tijd het toelaten, een uurtje zon meepik. Daar zijn het vooral heterostellen die het prettig vinden publieke seks te bedrijven, zoals het setje dat gisteren op 5 meter afstand van mij half op elkaar lag te genieten van meer dan de zon alleen.
Ook zijn er de ‘na-het-werk-en-voor-het-avondeten’-mannen die er zeg maar niet komen om in alle vrijheid streeploos bruin te worden. Op lange, zwoele zomeravonden zorgt de overname van het terrein door deze seksrecreanten voor een sfeer die niets meer te maken heeft met de definitie van naturisme; namelijk gewoon bloot zijn omdat je dat prettig vindt.
Een boswachter in het Amsterdamse bos bedacht onlangs dat een toename recreanten op het naturistenterrein dit ‘gerommel in de bosjes’ zou moeten doen afnemen. En dus werden mensen op de website en Facebook van de Naturisten Federatie Nederland en het Bos nogmaals uitvoerig op de hoogte gebracht van het bestaan van de verborgen locatie. Groeit het aantal uiteindelijk niet, dan moet het terrein maar een andere bestemming krijgen, aldus de boswachter. Een heel rare redenering.
Waar het hier om gaat is dat een bosbeheer kaders moet stellen waarin duidelijk wordt bepaald waar de vrijheid van de een eindigt en die van een ander begint. Als die kaders duidelijk zijn hoeven de ‘hitsige homo’s’ namelijk geen last meer te hebben van die seksloze blootlopers en vice versa.
Irene Hemelaar schrijft, praat, organiseert en zingt. Ze is directeur LHBTI-emancipatie bij de stichting Amsterdam Gay Pride en dit jaar Nederlandse Vrouwenvertegenwoordiger bij de VN. Reacties? irene@heavenlycreature.nl
Gepubliceerd in Gay&Night, Gay.nl juli 2015