Afgelopen zondagmorgen gingen Mireille en ik naar de bioscoop, in de Hallen naar Wonder Woman. Hoe zou de film zijn? Er wordt over geschreven in superlatieven. Dan kan het eigenlijk alleen maar een beetje tegenvallen.
Kan ik fictieve vrouwelijke helden noemen die puur en authentiek ongeremd, onbevangen, vanuit hun eigen kracht, consessieloos hun gelijk brengen en halen, al worden ze door ‘de norm’ wellicht gezien als vreemd, naïef, kind, lustobject, misschien wel dom? Als ongevaarlijk? Waar niet nog een man op de achtergrond opdrachten geeft (zoals Charlie bij zijn Angels), of waarin vrijheid voor de protagonistes alleen kan worden bereikt door voor de dood te kiezen (Thelma & Louise). The Color Purple en Fried Green Tomatoes at the Whistle Stop Cafe waren optimistischer, dus fijner (het liep goed af met de protagonistes), al was hier het lesbische uit de boeken volledig uitgewist in de films.
Dan tel ik er 2. In mijn gezichtsveld en in mijn leven. Pippi Langkous en Wonder Woman.
Tijdens de film kwamen er meermalen tranen. Soms wist ik niet meteen waarom. En het moet niet gekker worden, tot wel twee uur na de film, terwijl we een heerlijk Viet Viewtje weghapten, en met elkaar deelden wat ons nou zo raakt, kwamen alsmaar die tranen.
Het gaat om de structuren in onze westerse maatschappij, in de wereld die vrouwen liefst altijd 2e viool laten spelen of onder voorwaarden of helemaal niet laten meespelen. Wat we als kinderen van de jaren ’70 via alle kanalen hoorden over wat voor jongens wel en wat voor meisjes niet is weggelegd. Met Pippi als enige echte tegenhanger.
En mijn gedachten gingen eigenlijk meteen uit naar Wonder Woman Marjolein Moorman, die eenvoudigweg de beste lijsttrekker voor PvdA Amsterdam zal zijn en ik duim dus van harte dat de leden in volle overtuiging en masse op haar zullen stemmen. Want wat is zij een powervrouw; met lef en liefde!
En ik dacht aan meer politieke vrouwen die goed van zich lieten horen dit jaar: Lilianne Ploumen, die met 20.000 voorkeursstemmen (waaronder 1 van mij) alsnog voor de PvdA de Tweede Kamer in kwam. Omdat ze gewoon zó goed is! Kirsten van den Hul (PvdA) en Dilan Yesilgoz-Zegerius (VVD). Beiden kersvers in de tweede kamer en beiden emancipatie in hun pakket. Ha!
Kirsten was degene die mij in 2012 zei: Irene als jij niet solliciteert op de functie van VN Vrouwenvertegenwoordiger, dan worden de rechten van lesbische vrouwen nooit op die agenda gezet. En in 2015 zat ik daar bij de VN. Inspirator! En Dilan die zo trouw aan zichzelf is, die eigen kracht boven slachtofferschap plaatst. En mijn ‘sista’ uit de tijd dat zij voorzitter was van het COC en ik die van de Amsterdam Gay Pride, Vera Bergkamp (D66), die het binnen 2 jaar in 2014 schopte tot kamerlid van het jaar en in 2017 – ik zou zeggen uiteraard – dit kan voortzetten.
En al die honderden vrouwen die in en buiten ‘mijn’ social media bubbel – soms flink tegen de stroom in – op (minstens!) hun “vierkante meter een vorstin” zijn, om geparafraseerd met Dirk Witte te spreken. Omdat ze met overtuiging een persoonlijke droom aan het realiseren zijn en/of omdat ze wereldverbeteraars zijn, mensenrechtenactivisten. Vrouwen met wie ik het soms zo niet eens kan zijn, dus die me aan het denken zetten en die mij inspireerden en inspireren met hun strijdvaardigheid, wijsheid en/of hun manier van doen, om en met wie ik kan lachen, die mijn kijk op de wereld verbreden, vrouwen om lief te hebben.
Wonder Woman zette voor mij even het wonder van iedere vrouw die mij raakt in het licht.
Tot slot: een mooie kritische recensie van de film door Hedwig van Driel voor Vileine.
En zo kwam het dat Bet in een zucht vliegensvlug terugkeerde naar haar eigen Amsterdam, want de kerstman wist natuurlijk gewoon de weg en zijn slee gaat wel met duizend kilometer per uur door de lucht. Midden in de nacht kwamen ze aan bij ’t Mandje. De kerstman zette Bet midden in de nacht zachtjes voor de deur af. En hij gaf haar allemaal lekkers om uit te delen aan de kinderen uit haar koninginnerijk.
